Rozdział 2 "Jedyne, czego potrzebujesz, to kobieta!"

   - Co tu robisz, Slughorn? Czyżbyś nagle zechciał uczyć w Hogwarcie? - Dumbledore zachichotał, przypominając sobie, jak ostatnim razem ledwo udało mu się namówić go na stanowisko w tej szkole.
   Slughorn uśmiechnął się jak do przyjaciela, który świetnie go zrozumiał.
   - Zgadza się - odrzekł, nie kryjąc zadowolenia.
   Albus poprawił okulary-połówki.
   - Horacy, przecież wiesz, że wszystkie stanowiska są już obsadzone. Zresztą to trochę zaskakujące, że zgłaszasz się do mnie z taką propozycją, podczas gdy rok temu ledwo namówiłem cię na pracę tutaj.
   Slughorn usiadł przy biurku, po czym spojrzał w oczy dyrektora, jakby zamierzał wygłosić coś w rodzaju przemówienia.
   - Zbliża się wojna, Dumbledore. Hogwart to jedyne bezpieczne miejsce. Miałem nadzieję, że mnie zrozumiesz. Jeśli nie ma tu dla mnie stanowiska, proszę chociaż o mały gabinet.
   Dumbledore przelustrował go wzrokiem.
   - Masz rację. Hogwart jest najbezpieczniejszym miejscem, ale nie do końca bezpiecznym. Jednak jestem zmuszony cię przyjąć - zachichotał, wyciągając w jego stronę paczkę dropsów. - W końcu nie mógłbym odmówić dobremu znajomemu.
   Slughorn poczęstował się cukierkiem, po czym szybko podziękował i wybiegł z gabinetu. Jedno zdanie huczało mu w głowie: "W końcu nie mógłbym odmówić dobremu znajomemu". Co on, do cholery, wyprawia?!

* * *

   Severus Snape nie był tego dnia w dobrym humorze. Nie poprowadził lekcji eliksirów, odbierając sobie przy tym przyjemność płynącą z odejmowania punktów takim kretynom jak Potter czy Weasley. Nie mógł nawrzeszczeć na Longbottoma ani dać szlabanu Granger. A na dokładkę właśnie wrócił z krwawego napadu na mugolskie miasteczko. Wchodząc do gabinetu, myślał tylko o tym, by upić się do nieprzytomności. Od razu rozpoczął realizację swojego planu, otwierając barek i nalewając do szklanki bursztynowy, kojący płyn. Już po pierwszych łykach poczuł przyjemne ciepło rozchodzące się po całych ciele. Usiadł przy biurku, beztrosko rozkładając się w fotelu i kładąc nogi na blacie. Od razu wszystkie nieprzyjemne myśli poszły w niepamięć, ustępując miejsca błogiej nieświadomości. Gdy tak rozpływał się w zapomnieniu, pewne natarczywe pukanie przerwało jego spokój. Nieproszony gość, nie czekając na zaproszenie, wtargnął do gabinetu.
   - Skąd ja to wiedziałam - prychnęła wściekła McGonagall, wytrącając szklankę z ręki Severusa i chowając Ognistą do barku. - Jeszcze raz dotkniesz alkoholu, a zamienię cię w pufka pigmejskiego! - zagroziła, machając mu palcem wskazującym przed nosem. - Różowego! - dodała, uśmiechając się złośliwie. Doskonale wiedziała, że Severus nie lubi wszystkiego, co słodkie i urocze.
   Snape zaśmiał się lekceważąco. Zdążył już wypić tyle, by poprawić sobie humor.
   - Ależ proszę! Może być nawet ten różowy! Z przyjemnością popatrzę na twoją nieudolność - Ognista strzeliła mu do głowy do tego stopnia, że zapomniał o nadzwyczajnych zdolnościach Minerwy w dziedzinie transmutacji.
   McGonagall pokręciła z irytacją głową.
   - Chyba nie wiesz, o czym mówisz, Severusie. Ale jeśli tak bardzo ci zależy...
   Kobieta wyciągnęła różdżkę i skierowała ją w stronę Snape'a. W ciągu ułamka sekundy jego twarz napięła się, a mina zrzedła. Mimo, iż wiedział, że Minerwa tylko z nim pogrywa, wytrąciło go to z równowagi. Przed oczami stanął mu James Potter, drwiący z niego za czasów nauki w Hogwarcie. A potem Voldemort, mierzący w niego Cruciatusami. McGonagall dostrzegła tą nagłą zmianę. Schowała różdżkę, po czym usiadła na krześle obok.
   - No dobrze, czas na poważną rozmowę. Co jest, Sev?
   Mężczyzna nie odpowiedział od razu. Schował twarz w dłoniach, a Minerwa popatrzyła na niego z politowaniem. Wiedziała, ile przeszedł, zwłaszcza w ostatnim czasie.
   - Kolejna krwawa misja? - podpytała.
   Severus skinął lekko głową.
   - Musisz mi pomóc, Minerwo - wychrypiał cicho.
   McGonagall zdębiała. Nie mogła uwierzyć własnym uszom - Severus Snape właśnie prosił ją o pomoc! A potem nie wiedzieć czemu, wybuchnęła śmiechem.
   - Severusie, jedyne, czego potrzebujesz, to kobieta! Zrozum to wreszcie! - po czym poklepała go po ramieniu i wyszła, a wtórowały temu głośne salwy śmiechu.

* * *

   Złote Trio miało tego dnia wyjątkowe szczęście. Harry, Ron i Hermiona nie tylko nie musieli znosić obecności tłustowłosego dupka z lochów - po lekcjach Dumbledore wezwał ich do swojego gabinetu i zlecił pierwsze zadania.
   - Harry, myślę, że nie zdziwi cię twoja misja - zamrugał kilka razy zza okularów-połówek. - Horkruksy.
   Harry ożywił się i wymienił porozumiewawcze spojrzenie z Ronem i Hermioną. Ostatnimi czasy czekał tylko na ten moment - aż wreszcie zacznie szukać horkruksów. Teraz nareszcie będzie potrzebny, a gdy znajdzie i zniszczy wszystkie, będzie mógł zmierzyć się z Voldemortem. Wizja samego siebie stojącego nad przegranym Voldemortem przebijała wszystkie inne, nawet wizję Snape'a tańczącego makarenę.
   - Panie Weasley, pana czeka coś równie ekscytującego. Pomoże pan Hagridowi oswoić kilka gryfów. To trudne zadanie - gryfy są groźne i wymagają specjalistycznej wiedzy, ale myślę, że specjalista taki jak Hagrid wraz z twoją pomocą świetnie sobie poradzi.
   Ron wyszczerzył zęby do Harry'ego i Hermiony, po czym dumnie wypiął pierś z miną "Tak, to ja - pogromca gryfów". Tymczasem Dumbledore zwrócił się do Hermiony.
   - Słyszałem, że chcesz zostać Uzdrowicielem, dlatego twoje zadanie może być czymś w rodzaju praktyki - będziesz leczyła poszkodowanych, którzy ulegli wypadkowi podczas misji, a wkrótce - nawet i decydującej wojny.
   Hermiona otworzyła ze zdumienia usta. Dumbledore trafił w dziesiątkę - nie mógł dać jej lepszego zadania. Cała trójka nie mogła się doczekać, kiedy usiądą w Pokoju Wspólnym i wszystko przedyskutują, a co dopiero kiedy przystąpią do działania!
   Dumbledore na koniec wręczył im kilka książek o wróżbiarstwie i zlecił, by zanieśli je profesor Trelawney, po czym skinął na pożegnanie. Złote Trio biegło ile sił w nogach do Wieży Północnej, żywo dyskutując o swoich zadaniach.
   - Będę szukać horkruksów, dacie wiarę?
   - Dam tym gryfom tak popalić, że pójdzie im w kopyta i zrobią wszystko, by walczyć po naszej stronie!
   - Wiecie jak potrzebna jest praca Uzdrowiciela?
   Przekrzykując się, dotarli do gabinetu Trelawney, po czym zapominając o pukaniu, weszli do środka. W pokoju było duszno, a przez gęsty, aromatyczny dym nie dało się nic prawie zobaczyć. W końcu z pyłu wydobyła się czarownica w wielkich szkłach, na której szyi wisiał tuzin kolorowych szali. Hermiona już otworzyła usta, by coś powiedzieć, jednak nim zdążyła cokolwiek zrobić, twarz profesorki skamieniała. Trelawney patrzyła przez chwilę w daleki, nieokreślony punkt i w końcu przemówiła zachrypniętym głosem:
   - To się stanie już niedługo... Czarny Pan rośnie w siły, ale wkrótce ktoś inny zajmie jego miejsce... Wielki czarnoksiężnik pokona Czarnego Pana i stanie na wodzy magicznego świata... Strzee... ee... żcieee... sięęę...- kobieta dostała napadu kaszlu, po czym spojrzała po uczniach, na których twarzach malowało się zdziwienie zmieszane z przerażeniem.

* * *

   W drodze do Pokoju Wspólnego na ustach Gryfonów nie było innych słów niż "Trelawney", "wariatka", "przepowiednia" czy "brednie". Nawet temat przyszłych zadań odszedł w niepamięć. Harry przypomniał przyjaciołom, jak w trzeciej klasie był świadkiem takiej samej sytuacji i okazało się, że słowa Trelawney były czymś w rodzaju przepowiedni i rzeczywiście się sprawdziły.
   - Może to Dumbledore? - podrzucił Ron. - Jest wielki.
   - Ale nie jest czarnoksiężnikiem, Ronald! - przypomniała mu Hermiona, choć wiedziała dobrze, że Dumbledore miał różną przeszłość. Ron najwidoczniej też o tym pomyślał, bo już otwierał usta, by coś powiedzieć, ale dziewczyna uprzedziła go - Poza tym Trelawney powiedziała wyraźnie "Strzeżcie się"!
   - Czy tak wyraźnie, to nie jestem pewien - prychnął Ron. - Charczała tak, że prawie nic nie zrozumiałem. Zresztą pomyślcie racjonalnie! Jej przepowiednie zawsze zaczynają się słowami "Jesteś w prawdziwym niebezpieczeństwie". A tymczasem ta przepowiednia jest stuprocentowo pozytywna i moim zdaniem musiała wtrącić swoje trzy grosze, by zabrzmiało to jak przepowiednia godna Trelawney.
   Harry przytaknął mu głową, zgadzając się z tym, co powiedział, jednak Hermiona dalej nie była przekonana.
   - Nie wiem, co o tym myśleć - skwitowała.
   Złote Trio przeszło przez dziurę w portrecie i znalazło się w przepełnionym Pokoju Wspólnym. Jedynie ich ulubione miejsce przy kominku było wolne. Z trudem przecisnęli się przez tłum, który śpiewał głośno "Sto lat". Harry i Ron zajęli miejsca na kanapie, a Hermiona usadowiła się na miękkim dywanie przed paleniskiem. Nie obchodziło ich, kto ma urodziny, wszyscy przejęci byli przepowiednią.
   - Myślę, że powinniśmy pójść do Dumbledore'a - zawołała niespodziewanie Hermiona.
   Ron wybałuszył oczy.
   - Hermiono, wiesz, że Dumbledore ma teraz ważniejsze sprawy na głowie! - zawołał. Tak naprawdę uważał, że nie ma się czym przejmować, ale nie miał siły dyskutować o tym z Hermioną.
    Rudzielec spojrzał na Harry'ego, mając nadzieję, że w nim znajdzie wsparcie.
   - Ron ma rację. Zresztą czy uważasz, że powinniśmy się przejmować tą przepowiednią?
   Hermiona wstała z impetem, po czym nie odpowiadając na pytanie, pomaszerowała ku wyjściu. Postanowiła, że sama powie o tym dyrektorowi, czy im się to podoba, czy nie. W przypływie złości całą drogę przebyła dwa razy szybciej, niż zazwyczaj. Stanęła przed gargulcem, po czym niepewnie wymówiła hasło, nie wiedząc, czy jest aktualne.
   - Ślimaki-gumiaki.
   Gargulec odskoczył, a Hermiona odetchnęła z ulgą i wspięła się na szczyt schodów. Zapukała kilkakrotnie w drzwi, jednak nikt jej nie odpowiedział. Zaczęła się niecierpliwić, bo oznaczało to, że Dumbledore'a nie ma w gabinecie. Kto oprócz dyrektora mógłby powiedzieć jej, co myśli o tej sprawie? Zastanawiała się przez kilka minut, po czym nagle doznała olśnienia i pobiegła prosto do lochów. Snape na pewno nawrzeszczy na nią, odejmie punkty Gryffindorowi, ale w końcu zajmie się przepowiednią. Dziewczyna zapukała kilka razy, jednak i tym razem odpowiedziała jej cisza. A potem niespodziewanie usłyszała głuchy łoskot dochodzący z wewnątrz. Gryfonka odskoczyła od drzwi, a gdy ochłonęła po tak nagłych hałasie, bez wahania wbiegła do pomieszczenia.
   - Profesorze! - zawołała, rozglądając się w poszukiwaniu żywej duszy, jednak gdy ujrzała chwiejącego się Snape'a, próbującego wstać spomiędzy porozwalanych książek, cofnęła się o kilka kroków.
   Snape szybko zorientował się, że nie jest sam w swoich kwaterach. Wybełkotał coś pod nosem, po czym niezgrabnie wstał.
   - Co tu jeszcze robisz?! - wrzasnął niespodziewanie, a Hermiona odskoczyła i postanowiła, że powoli zacznie kierować się w stronę drzwi. - Wynocha!
   Oczy Hermiony były wielkości talerzy, a nogi miała jak z waty, jednak ostatkiem sił wybiegła z gabinetu, trzaskając drzwiami.